Jest takie miejsce, gdzie ludzie wciąż wierzą w szczerość i dobre serce.
Bez prądu, bieżącej wody i opieki. W kraju w którym “nawet jabłoń nie urośnie”. Żyją z dnia na dzień planując przyszłość na przekór wszystkim i wszystkiemu.
Żyją na końcu świata.
Sami.

Pamir jest czymś więcej niż tylko górzystym krajobrazem. Jest dowodem na to, że człowiek zawsze znajdzie sposób, by zamieszkać tam gdzie chce i tak-czy-owak będzie się zawsze starał przezwyciężyć naturę. Pamir to także dowód na to, że im bardziej nieprzyjazny krajobraz, tym bardziej przyjaźni ludzie.

Ich jedynym łącznikiem ze światem jest stara, zniszczona droga nazywana dumnie Autostradą Pamirską, po której toczą się wielkie chińskie ciężarówki i rzesze turystów. W taksówkach, na motocyklach i rowerach.

Jeśli komuś będzie mało, zawsze może przeczytać o tej części świata w mojej KSIĄŻCE